14 Şubat'ta Sevgililer Günü kutlandı. Biraz geç olsa da, son yıllarda izlediğim en iyi aşk filmlerinden 'Pride and Prejudice' filminden fragmanların yer aldığı bu videoyu ekledim. Jane Austen'in kitabından uyarlanmış olan bu filmin 2005 yılı yapımı olanında, Keira Knightley ve Matthew Macfadyen başrollerdeydi. Dinlediğiniz şarkıyı seslendiren ise Josh Groban.

Dün akşam, hangi filme ve hangi sinemaya gideceğimize karar vermeden çıktık evden. 'Bilkent'e gidelim, bakalım orada ne varmış'diyen bendim ama Timur'u oradaki filmler açmadı. Bu sefer, Armada'ya geçelim dedik. Baktık 'Babil' vizyonda. Ama ikimizde film hakkında bir bilgiye sahip değiliz. Film,hem geç başlıyor ve nerdeyse 2,5 saat sürdüğünü duyunca önce tereddüt ettik ama vazgeçmedik.
Yönetmeni Alejandro Gonzales İnarritu.Kalabalık bir oyuncu kadrosu var. Brat Pitt ve Cate Blanchett dışındakileri tanımıyorum.Çoğu,amatör oyuncu olsa gerek. Yine de, rollerinin hakkını çok iyi veriyorlar. Zaten,filmde başrol oyuncusu da yok. Film,4 farklı ülkede(Fas,Japonya,Meksika ve ABD) geçiyor.Crash(Çarpışma)'da olduğu gibi, kişiler ve olaylar arasındaki bağlantıyı, yavaş yavaş kuruyorsunuz. Abartıdan uzak, gerçekçi bir film. Filmin uzunluğu ise kesinlikle handikap değil, sıkılmadan izledik ve pişman olmadık. Sinemaseverlere tavsiye ederim.
Film hakkında ayrıntılı bilgi için sitesini ziyaret edebilirsiniz.

Sonunda yabancı dil kursum bitti. Ekim ayına kadar haftasonlarım boş:) Bu arada birçok etkinliğe katıldım ama yazmaya fırsatım olmadı:(

Pembe Panter(eh işte), Operadaki Hayalet (çok beğendim,hayalet rolündeki Gerard Butler izlenmeye değerdi) ve Da Vinci Şifresi (beğendim,kitabını okumadığım için karşılaştırma yapamayacağım)izlediğim filmler arasında...
23Nisan'da Beypazarı'na gezmeye gittik. Kurs arkadaşlarım çok beğendiler.Temmuz'da başka arkadaşlarla tekrar gideceğim.Umarım o gezinin ayrıntılarını yazabilirim.Beypazarı'nı merak edenler burdan fikir edinebilirler.
Bu arada FerhatGöçer'in Anatolia'daki konserine de gittim.Daha önce de iki kez dinlemiştim ama ilk kez konserini izledim ve çok beğendim.Hem repertuar hem de performans olarak harikaydı.Herkese tavsiye ederim.




En son olarak 22 Haziran'da Jethro Tull'un kurucusu Ian Anderson'un BilkentOdeon'daki konserine gittim. Anderson'a, keman virtuozu Lucia Micarelli, Türkiye'nin dünyaca ünlü flüt sanatçısı Şefika Kutluer ve John O'Hara yönetimindeki Bilkent Gençlik Senfoni Orkestrası eşlik etti.Ian Anderson için söylenecek söz bulamıyorum, flüt canbazı belki de en uygunu:)
Lucia , 23 yaşında olmasına rağmen hem Ian Anderson'a eşlik etmede zorlanmadı hem de çok güzel sololar çaldı.
Şefika Kutluer, sadece ilk bölümde vardı, Schumann'ın Rüyasını seslendirdi ki harikaydi.

Kısaca bu kadar...Aslında hepsi ayrı ayrı yazılabilirdi ama üzerinden zaman geçince geriye dönüp yazmak zor oluyor.Umarım bundan sonra sıcağı sıcağına yazabilirim:)

İyi ki blog adresimiz uzun süre kullanılmayınca kapanmıyor:))

Epeydir sinemaya gidemiyordum.Çarşamba günü, iş çıkışı, üç arkadaş soluğu sinemada aldık.Ancak, üçümüz aynı filmi izlemedik.Onlar, Babam ve Oğlum'u izlemek istediler, bense Crash'ı (Babam ve Oğlum'u daha önce izleyip çok beğenmiş olsam da ikinci kez aynı filmi izlemek istemedim)

Gelelim Crash'a...Hakkında bildiklerim, ırkçılığı sorguladığı ve üç Oscar'lı bir film olduğuydu. Bütün karekterlerle, birbirleriyle ilgilerini bilmeden ilk dakikalarda tanışıyoruz. Sonra film ,bir gün önceye dönüyor ve 24 saatlik bir sürede bütün olaylar gelişiyor.
Önyargının,birbirine karşı hoşgörüsüzlüğün, bu kadar sade ve açık işlenmesi insanı etkiliyor. Sonuçta,ırkçılıkta bir önyargı değil mi?
Bir de şunu farkediyor insan,her kötünün içinde bir iyilik ya da tam tersi her iyinin içinde kötülük var. Arada keskin bir sınır yok.
Filmde enteresan olan bir durumda,kötü polisin yaptığı,ondan beklenmeyecek ölçüde büyük iyilik ve buna karşılık iyi polisin ise önyargısının kurbanı olmasıydı.
Bir yerde okumuştum,bu filmi izleyince aklıma geldi.'Unutmayın sakın, hayat bumeranga benzer. Yaptığınız iyi-kötü herşey,birgün size geri döner.'

İkinci filmim,perşembe akşamı, NTV'de yayınlanan Murderball.'Bu filmi izleyin' dediğim herkesten, aynı tepki geldi.'NTV'de filmin ne işi var?' (Belgesel olunca yayınlıyorlar işte:)
Tekerlekli sandalyeye mahkum rugbycilerin yaşamından bir kesit anlatılıyor. 2002'deki Dünya Şampiyonasında başlayıp, 2004 Atina Olimpiyatları'nda son buluyor. Bir yandan oyuncuları tanıyoruz, bazısının geçmişine yolculuk yapıyoruz. Araya aileler, sevgililer, maç hazırlıkları, molalar giriyor. Azimlerine hayran kalmamak imkansiz. Bizim toplumumuzda, özürlüler, yaşamdan soyutlanır. Bu filmde ne kadar hatalı olduğumuzu gördüm. Filmin bir yerinde,rugbyciler çocuklarla bir araya geldiler.Onlara hem yaptıkları sporu anlattılar hem de sorularını cevapladılar.Çocukluğunda geçirdiği meningoksemi enfeksiyonu sonucu, her iki kol ve bacağı ampute edilen bir sporcuya, bir ufaklığın sorduğu soru çok ilginçti;'Nasıl pizza yiyorsun? '
Bir sahnede de,motorsiklet kazası sonucu,tekerlekli sandalyeye mahkum olan bir genç, rehabilitasyondan sonra evine döndü. Ailesi odasını hazırlamış,'hoşgeldin' diyorlar. Gencin buna cevabı 'berbat!' oluyor.Aile şaşırıyor. Genç, durumu açıklıyor.'Hayatımın, bundan sonra,bu şekilde devam edecek olması berbat birşey, bu durumla şimdi yüzleşmeye başladım' diyor.

Velhasıl, hayatımız bir gecede değişebilir,onu güzel yaşamak bizim elimizde...

FİLMİN ÖYKÜSÜ1980 darbesinde annesini kaybeden küçük Deniz (babası o dönemde bir çok erkek çocuğa verilen ismi koymuş) yedi yıl sonra hiç görmediği dedesinin Ege?deki çiftliğine doğru bir yolculuğa çıkar.Deniz?in dedesini hiç görmemesinin nedeni dedesiyle babasının yıllardır küs oluşudur. Hüseyin Efendi (Çetin Tekindor) okumaya diye gönderdiği oğlunun politik olaylara karıştığını öğrenince onu evlatlıktan silmiştir çünkü. Sadık?ın her şeye rağmen baba evine geri dönüşünün nedeni Deniz?den ayrılmak zorunda oluşudur; küçük oğlunu babasına emanet edecektir. Kelimenin tam anlamıyla Deniz bu çiftlikte hafif tatlı kaçık bir ailenin ortasında bulur kendini. Evin yanaşmaları, küs teyze (Şerif Sezer), traktör kullanan ve telsizle konuşan müthiş bir babaanne (Hümeyra), bileğinden boğazına kadar bilezikle dolaşan gelin Hanife (Binnur Kaya) ve saf bir amca (Yetkin Dikinciler). Düşünsenize hepsi bağırarak ve hep bir ağızdan konuşuyor. Sadık, uğruna savaştığı bir Türkiye?ye ve terk ettiği sevgilisiyle ve kendiyle kasabada yüzleşirken; çocuk, dedesinin ve babasının arasındaki tüm buzları eritecektir.



Dün izledim bu film ve iki gözüm iki çesme oldu tüm gün boyunca...Tüm salon filmi izlerken hem güldük hem de hıçkıra hıçkıra ağladık.Bütün oyuncular harika oynamış.Beni en çok çocuğunu babasına emanet ettiği sahne ve Ç.Tekindor'un cenazeyi eve getirirken arabayi durdurup ağıt yaktığı sahne etkiledi.
Bu filmden çok etkilendim.Gittiğime pişman değilim ama böyle bir filme bundan sonra yalnız gitmeyeceğim:)