*Sabah erken ve gece geç saatte araba kullanmaya bayılırım. Trafik yoktur, ister hız yaparsınız isterseniz aheste aheste radyoda çalan müziğe eşlik edersiniz.
Pazartesi sabahı da işe arabayla gitmem gerekiyordu. Açtım müziğimi. Emre Aydın’dan ‘Afili Yalnızlık’çıktı şansıma. Ve ilk cümleler ‘Ölsem, ölsem, ölsem. Hemen şimdi!’ ben de bağırarak eşlik ediyordum ki bu iki cümleden sonra ne dediğimi farkedip ‘Allah korusun’ dedim. Sonra da yüzlerce kez dinlediğim bu şarkıya verdiğim tepkime yol boyunca güldüm

*Bu hafta nedense aylardır görüşmediğim arkadaşlarım aradı beni ya da bir yerlerde karşılaştık. Nerelerdesin görüşelim dediklerinde hepsine de bu haftasonu yokum haftaya görüşelim dedim. Şimdi kara kara düşünüyorum.Herkese aynı hafta için randevu verilir mi?

*Uzun zamandır buzdolabı almak için araştırma yapıyordum. Şu mu bu mu derken kararımı verdim. Ankamall’de beğendiğim buzdolabını almaya giderken bir mağazada da buzdolabı satıldığını gördüm.Buraya da bir bakayım dedim. İstediğim ebatlarda sadece bir buzdolabı vardı. Mağaza çalışanı bana buzdolabını anlatmaya başladı. Önce rafa bir yumruk attı, bu şekilde rafların dayanıklı olduğunu anladım. Kapısındaki raflardan birini çıkardı, onu da bükmeye çalıştı, kırılmaz ve çatlamaz olduğunu anladım. Kapıdaki lastiğin ucundan tutup çıkardı. Eğer lastik bozulsa bile kapının değişmez olduğunu anladım.Fiyatı da almak istediğim diğer marka buzdolabının yarısı olunca önce düşünmem gerek dedim. Ama mağazadan o buzdolabını alarak çıktım. Ertesi gün hastanede kime anlatsam ‘O markanın buzdolabı da mı varmış, cep telefonu markası değil mi o?’ tepkisini gördüm. Epeyce eğlence konusu oldu. Hatta iki arkadaş anket yaptık diyebilirim. En az 10 kişiye sorduk ama kimse beyaz eşyada o markayı bilmiyor.
Bu sayede bir gerçeği daha fark ettim. Buzdolabım ve mikrodalgam bir cep telefonu markası, bulaşık makinem ve çamaşır makinem de başka bir cep telefonu markası, televizyonumda daha başka bir cep telefonu markası!

Cumartesi sabah kahvaltı için dışardaydık. Açık hava planlamış olmamıza rağmen, sabah 5 dereceyi görünce kapalı bir yer olsun dedik ve Panora’daki Zıkkım’ın yolunu tuttuk. Cumartesi kimse dışarıda kahvaltı yapmıyor anlaşılan, koskoca salonda sadece biz vardık. Seçimimizi paşa kahvaltısından yaptık ki, tek başına bitirmek imkansızmış. Bir tepside, iki üç kişiye yetecek kadar kahvaltılık vardı. Beraberinde bakır sahanda pişirilmiş yumurtalarımız, demleme çayımız pek bir güzel gitti. Nette araştırdım da Zıkkım’ın waffleları da güzelmiş. Çok sevimli bir siteleri var. Bakın burada!

İstanbul’da olduğumuzu duyan bir arkadaşım ve eşi, cumartesi gecesi için yaptıkları programa bizi de davet ettiler. İki kişi gideceklerken, toplam sekiz kişi gece yarısı Ortaköy Patika’nın yolunu tuttuk. İçeri girdiğimizde baktım yaş ortalaması 40-45 civarı, belki de daha yüksek! Eh biz de pek küçük değiliz. Yerimize geçip oturduk.
Patika’nın manzarası muhteşem. Neredeyse güneşin doğuşunda oradan ayrılacağımızdan habersiz ben, etrafımı seyretmenin keyfini çıkardım.
Gece 01.00 civarı, siyahlar giymiş, uzun ve kara sakallı, ufak tefek bir adam, orkestranın ve de yoğun alkışın eşliğinde sahnesini aldı. Türkü severim ama sadece türkü söylenen bara hiç gitmemişimdir. Elinde sazı, Zülfü Livaneli, Ahmet Kaya, Ezginin Günlüğü, Kazım Koyuncu derken baktım benim bildiğim şarkı ve türküleri söylüyor hem de güzel söylüyor ben de eşlik etmeye başladım. Sonra eskilere, Hümeyra’ya Sessiz Gemi’ye, Şevket Rado’nun sözlerini yazdığını orada öğrendiğim Kördüğüm’e kadar öyle güzel şarkılara geçtik ki iyice keyfim yerine geldi. Kısacası türküden, sanat müziğine, poptan, klasik müziğe, reggae, blues, rock ne ararsanız söylendiği, dans edildiği, halay çekilip, horon tepildiği bir gece oldu.
Bu kocaman sesli adam, dört - dört buçuk saat sahneden inmedi.Yani hiç ara vermedi. Sandalyesinin yanındaki sehpaya sıra sıra dizilmiş konyak kadehlerini ‘iyi bayramlar’ diye yudumlayışıyla, şarkı aralarında ‘programıma başlamadan önce’ deyişiyle, dizelerin arasında tüttürdüğü sigarasıyla, sanki tiyatro sahnesinden bizimle konuşurcasına söylediği şarkılarıyla dört dörtlük bir program sundu. Gecenin sonunda yaptığı gösteriyi hiç söylemiyorum bile!
Sabah altıya doğru oradan ayrıldık. Patikanın çalışanları bizleri ‘İyi sabahlar’ diye uğurladıklarında ben, Soner Olgun’un adını ilk kez o gün duyduğuma hayıflanıyordum.

Yola çıktığımızda nereye gideceğimizi bilmiyordum. Beykoz’a, ardından Riva’ya, sonra da ağaçlı yollardan geçip,Yeşil Vadi’ye vardık. Yeşil Vadi, dere kenarında, yeşil bir arazi üzerindeki minik bir kulübeden ve masalardan oluşan bir restaurant.
Gider gitmez dere kenarındaki bir masaya yerleştik. Sürprizin sahibi S., kahvaltılıklarımızı da almış. Arabanın bagajından neler çıkarmadı ki…Mangal için sucuk ve hellim peynirden tutunda simite, birkaç çeşit ekmeğe kadar her şeyi düşünmüş. Bize mangal ve çay siparişi vermek düştü. Hava serinceydi ve mekanın sahibi bizi içeriye, soba başına davet etse de yemeğimizi bitirene kadar yerimizden kalkmadık. Zaten cumartesinin tek konukları da bizdik!




Kahve içmek istedik ama orada yokmuş. Biz de Polonezköy’ün yolunu tuttuk. Riva gibi Polonezköy’de hep görmek istediğim yerlerden biriydi. Şansıma bir günde iki isteğimde gerçek oldu. Kahve için Polonezköy’de Leonardo’yu seçtik. Çok ama çok şirin bu bina restore edilmiş ve sadece restaurant olarak hizmet veriyor. Sabahtan akşama kadar açık büfe hizmetinizde. Geniş bir arka bahçesi var. Orada fotograf çekemedim ama isteyenler sitesini ziyaret edebilirler.


Günü ortaladıktan sonra arabamızla Harem’den Karaköy’e geçtik. Bu sayede köprü trafiğiyle de cebelleşmemiş olduk. Eminönü sahildeki Yeni Cami’ye girip ‘En kötü günüm böyle olsun’ diye dua ettim, ardından Nimet Abla’dan piyango bileti aldım, oradan Mısır Çarşısı’nagittik. Karaköy'e gidipte Karaköy Güllüoğlu Baklavacısı’na gitmemek olmazdı:)





Akşam yemeğinde Galata’da köprü altındaydık. Aslına bakarsınız benim umduğum tipik balıkçı restaurantlarını bulamadım orada. Bolca gürültülü müzik çalan kafeler dolmuş. Ne Cunda’daki ne de Adalar’daki balıkçılar yoktu ama biz denize, denizciye en yakın olanını seçip yemeğimizi yedik.Ve şarapçı olan ben hayatımın ilk rakısını içtim.

İlerleyen saatlerde başka bir sürpriz daha bekliyormuş beni…

Bugünlerde
Saatlerin ileri alınmasına hala uyum sağlayamadım. Sabahın kör bir vaktinde işe gidiyorum. Uykusuzluk bir yandan. Son iki gündür gece gündüz arası sıcaklık farkı da arttı ki, sabah hava soğuk oluyor, kat kat giyiniyorum. Öğleden sonra hava ısınıyor, ben buharlaşıyorum.

Spor
Bugünlerde sporu da biraz ihmal ettim. Doğrusunu söylemek gerekirse faydalarını görmeye başlamıştım. Herkes zayıfladığımı söylüyor ama ben kilo vermekten ziyade derlenip toparlandım. Geçen gün alışverişe gittiğimde bir beden küçüldüğümü fark etmek mutlu etti beni(Hatta bir kot modelinde 2 beden )

Yolculuk
Yarın yolculuk var. Çamaşır, ütü, eşya hazırlama derdi… Bu sefer yalnızca bir sırt çantasıyla gideceğim. Normalde koca bir bavul taşırım hep.Şimdiye kadar sadece bir kez sırt çantasıyla dolaştım. Yıllar önce Fethiye’ye tatile gittiğimde, dönüşte bavulumu kargoya verip sırt çantamla İstanbul’a gitmiştim. İki gün orada kalıp, deniz otobüsüyle Yalova üzerinden Bursa’ya, oradan da Balıkesir’e geçmiştim. Kahvaltı İstanbul’da, öğle yemeği Bursa’da – iskenderdi yediğim-, akşam yemeğini de Balıkesir’de yemiştim. Ne tatildi ama!



Mostar Köprüsü
Geçen hafta Bosna-Hersek’e giden bir arkadaşım, içinde Mostar Köprüsü’nün silüeti olan cam bir süs eşyası getirmiş. Çok memnun oldum. Anlat nasıldı oralar dediğimizde de, heyecanla açtı bilgisayarını ve çektiği fotografları gösterdi. Saray-Bosna minicik bir Anadolu şehri, Mostar ise kasabası görünümünde. Eminim baharda yemyeşil olduğunda çok daha güzel görünür. Fotograflar içinde beni en çok etkileyen, delik deşik olmuş bir duvarın fotografıydı ki ne kadar şiddetli bir ateş altında kaldıklarının göstergesiydi.
Saray- Bosna dört bir yandan kuşatılmış. Sadece bir tünel aracılığıyla dış dünya ile bağlantı sağlamışlar. O tünelin geçtiği yerdeki evin sahibi teyzenin elini öperken de fotograf çektirmiş bizimkisi. Ben de ‘Teyzenin adı neydi?’ dedim. Düşündü ve ‘Boşnak bir teyzeydi işte’ dedi. ‘Ben olsam teyzenin seceresini öğrenirdim’ dedim.
Kadınlar ve erkeklerin farkını ortaya koyduk sanırım.

Biraz müzik
Bir iş arkadaşım ABD’den yeni döndü. Bilgisayarımıza yeni müzikler eklemiş. Elvis Presley’den Leonard Cohen’e. Buraya kadar her şey normal ama bana enteresan gelen Elvis Presley’in sesini tanımaması oldu. Siz şarkıları dinlerken ben de çantamı hazırlayayım.

Milliyet'te yazan bu haberi okuyan birçok kişi şaşırmıştır sanırım.