Aynı bu şarkıdaki gibi… Mahur Beyimiz sustu bir buçuk yıl önce, iki gün önce de Sakız Hanımımız…
59 yıl evli kalmışlardı, dile kolay bir ömür…
Mahur Beyimiz Denizli’den Ankara’ya gelmiş, bir iş bulmuş çalışıyormuş. Sakız Hanımımız Kastamonu’dan amcasının yanına gönderilmiş. Derken birileri vesile olmuş evlenmişler. Tek göz odalı evlerinde doğru dürüst eşyaları bile yokmuş. Tek çatalları varmış.Yemek yerken biri bırakınca diğeri kullanırmış. Halbuki Sakız Hanım’ın amcasının durumu iyiymiş ama ‘Yengem vermedi, onca tabağı çatalı varken ‘ diye de serzenişte bulunurdu Sakız Hanımımız.
Sakız Hanım ömrü boyunca tutumlu bir hanımdı. Gençliğinde kocasından habersiz elişleri yapmış. Onları satıp para biriktirmiş.
Zaman geçmiş. Maddi durumları düzelmiş. Beş çocukları olmuş. Hepsini iş güç sahibi yapmışlar.Evlendirmişler. Torun sahibi, torunun çocuğu sahibi olmuşlar.
Evliliklerinin 50. yılında bütün çocukları bir araya gelip, onlara sürpriz bir yemek düzenlemişler. Mahur Bey o kadar mutlu olmuş ki… Çocuklarına ‘Evlenirken bile bu kadar mutlu olmamıştım’ demiş.
Mahur Bey çok çalışkan bir insandı. Hesaba kafası çok çalışırdı. 8o yaşını geçtiği halde, kendisinin eşinin dostunun vergi iade zarflarını doldururdu. Dikmen’den Keçiören’e, Aydınlıkevler’den Sıhhiye’ye yürürdü.
Zaman geçti, bir unutkanlık hasıl oldu. Geriatri bölümünde muayene oldu. Bazı ilaçlar başlandı ama ilaç kullanmayı çoğu zaman reddetti. Bir keresinde, sokakta boş boş bakınırken komşunun oğlu görmüş ve evine kadar getirmişti.
Karısı Sakız Hanım’ çok severdi. Sakız Hanım evde dominanttı ve Mahur Bey onu hiç kırmazdı.
Sakız Hanım, apartmanın giriş katında oturduklarından pencereden, geleni gideni hep görürdü. Yabancı birini gördüğünde de sorgu suale çekerdi. Çocuklara gürültü yaptıklarında kızar ama bir süre sonra da gönüllerini alırdı. Doktora gitmeyi hiç sevmediğinden şikayeti olduğunda hep saklardı. Bir gün çok hastalandı. Zorlayaraktan hastaneye götürüldü. Üremisi vardı, böbrekleri iflas etmişti. Dialize bağlanması gerekiyordu. Sakız Hanım’ın hastalığı Mahur Bey’i o kadar üzdü ki…Sakız Hanım eve dönene kadar pencerenin önünden ayrılmadı. İlaçlarını almayı ve yemek yemeyi reddetti. Belki de Sakız Hanım’dan önce gitmek istedi bu dünyadan…Nitekim çok kısa bir zaman sonra da kaybettik.
Sakız Hanım, yalnız yaşamaya başladı. Haftanın üç günü dializine giderdi. Evinde kimseyi istemediği gibi hiçbir çocuğuna da gitmedi.
Kendisini 1989’dan beri tanırdık ve 1993’den beri alt kat komşumuzdu. Hemen hemen her gün birkaç dakikalığına bile olsa uğrardı veya annemim uğramasını isterdi. Anneme ‘büyük kızım ‘derdi. Bizim anahtarımız onda, onun anahtarı bizde bulunurdu. Pencereden geldiğimizi görünce seslenirdi ‘anahtarınız var mı yavrum’ diye… İki gün önce de annem onun yanına uğramış. Pek iyi değilim demiş ve bir anda kendini kaybetmiş. Annem, komşulara çağırmış. 112 Hızır Acil aranılıp oğluna haber verilmiş. Kalp krizi geçirdiği anlaşılmış ve hastaneye kaldırılmış. Yoğun bakımda yattığı 2. gün, tekrar kriz geçirip, bu hayata veda etmiş…

Ben hala inanamıyorum. Annemlere her gidişimde görürdüm ve yine görecekmişim gibi geliyor. Yine pencereyi açacak ve ‘Hoş geldin Mine’ diyecekmiş gibi…
Ölümle yeniden yüzleşmek, yakınlarını kaybetme kaygısı gibi bir çok şeyde geçiyor aklımdan…
Bütün bunlara alışacağım elbet…Nelere alışmadık ki...