Güçlü olmakla gurur duyan zavallı kadınlara ithaf olunur...

Guclu oldugumuz icin her isimizi kendimiz halletmeye alismistik. Ailelerimiz oyle yetistirmisti bizi.
Sonra universite.. Hemen arkasindan is hayati.. Evdeki ampul, kirik mentese, gece yarisi tutan bobrek tasi agrisi viz gelir tiris giderdi bize.
Bir erkege gereksinim duymadan hayatimizi pekala da surduren cinstendik hepimiz.
Faturalarimizi kendimiz yatiriyor, donduruyorduk iste bir sekilde carkimizi.
Ayrica kendi agirligimiz yetmezmis gibi cevremizde kim varsa onlari da sirtlaniyorduk..
"Ozgur"duk. "Dimdik"tik. Asla boyun egmiyorduk..
"Guclu"yduk.
Asik oldugumuzda hissederek yasiyorduk..
Oyle kurallar, buyuk beklentiler filan yoktu. Kimseye problem cikarmiyorduk. Butun gun, essek gibi calisiyor, sevgilimizin cani istedi diye de, isten ciktiktan sonra, gidip alelacele hazirlanip, bizi evden almasina gerek bile birakmadan, neredeyse ona gidiyorduk.

Bir sey istemeyecek, sizlanmayacak, soylenmeyecek kadar "guclu" oldugumuzdan sorunlarimizi kendimiz cozmeye alisiktik.. .
Onun yani sevgilimizin haberi bile olmuyordu cogu zaman sorunlarimizdan .. Para var - yok, regl agrisi, sistit ilaci, cuzdanim calindi gibi geceleri bizi uykusuz birakan kivranmalarimizdan da.
Birinin bize acimasi en son istedigimiz "sey"di cunku.

Sonra bir bakiyorduk ki, hakikaten kimse bize "hiiiic!" acimiyordu.
"Aglamayan cocuk ve meme" hesabi.
Zamanla bu durum gorevimiz haline donusuyordu.
Artik dayanamayip da, icimizdekileri birazcik dile getirecek olsak,"aman tanrim!":sorunlu, kaprisli, feminist, tahammul edilemez, bunalimli filan oluyorduk.
Caresiz sesimizi kesip yola devam ediyorduk, "bu nedenlerle" terkedildigimizde.
Sonra bir duyuyorduk ki o, salagin salagini.. bulmus. Neyi var neyi yoksa sermis yeni ve sorunsuz(!) sevgilisinin onune.

Bir de bizden farkli durumda olan kadinlar vardi.
Hani su "zayif" olan kadinlar.
Erkeklere bagimli olanlar.
Bir erkek olmadan var olamayanlar.
Calisamayan.
Faturalarla; "anlamadigi(!), "nereden yatirilirmis, bilmedigi(!)"icin kesinlikle ugrasmayan.
Torba tasiyamayacak kadar nazenin oldugu icin alisverise bile yalniz gidemeyen.
Hep yorgun, basi agriyan.
Kendini, altin tepsiler icinde sunan. Lutfeden ve lutfettigi icin de kredi karti limitini sonuna kadar dayayan. Ama hep huysuzluk eden.
Hicbir seyi begenmeyen.
Asla mutlu olmayan.
Doymayan. Tesekkur etmeyen..
Minnet, vicdan azabi duymayan.
Kiskanclik krizleri gecirerek kocasinin, sevgilisinin hayatini karartan.
Bosanirken adamin coraplarina kadar soyup alan. Dogurdugu cocuga bakmaktan aciz oldugundan, illa ki bakicilar tutturan.
Butun gun o cafe sizin, bu butik bizim, kuafor'du, kildi,tuydu, spor center'di, gezip duran.
Aksam da eve gelir gelmez "yemek yok canim,bu gece nereye yemege gidiyoruz?"diye soran.
Annesinin bir tanesi, pamuklar icinde yasamaya devam eden. vs.vs
Bu nedenle cokmeyen, burusmayan,yipranmayan.. Isin ilginci daha degerli olan...