Bir süredir kanla ilgili bir kursa devam ediyorum.Nerdeyse on yıl acilde çalıştıktan sonra altı aylık bu kurs ilaç gibi geldi.Nöbet olmadan yaşamaya ve mesaiye uygun çalışmaya alışıyorum.Yeniden derslere girmek, unutulanların hatırlanması,bilgilerin tazelenmesi bana da yaradı,yenilendim.
Dün bu kurs çerçevesinde pediatri servisine gittik.Otolog transfüzyon için kan alacaktik.Yeri gelmişken söyliyeyim otolog kan transfüzyonu,donörden farklı yöntemlerle alınan kanın tekrar aynı donöre geri verilmesidir.Henüz bir yaşını yeni doldurmuş,ağır immun yetmezlikli bir bebeğe beş yaşındaki ağabeyi Süleyman'dan,kemik iliği transfüzyonu yapılacakmış. Bizde KİT sonrası geri vermek üzere Süleyman'dan kan almaya gittik. Ortada sedye olan,bol dolapli,tibbi cihazlı girişim odasına alındık,hazırlığımızı yaptıktan sonra da intörn doktoru elinden tutup minik Süleyman'ı odaya getirdi.Ela gözlü,güneş yanığı tenli,kısacık saçlı minicik bir çocuktu gelen.Başlangıçta beş yaşında bir çocuk olduğu için zorluk çıkarır diye endişeliydik. Doktoru 'Sabah kan almıştım ya,hiç canın acımamıştı ya,yine kan alacağız hiç canın acımayacak' diyerek ikna etti. Küçük adamın gözleri kızardı,iki minik damla yanaklarını ıslattı ama ağlamadı, Tüm işlemler boyunca hiç sesini çıkarmadı. Ben, bırakın kan almayı kan görünce bayılan erişkinleri gördükten sonra Süleyman'a hayran kaldım.Kardeşinin hayatının ona bağlı olduğunun farkında mı acaba?Farkındaysa eğer,minik omuzlarında ne büyük bir yük taşımakta yavrum.
Umarım yapılan KİT sonrası kardeşi sağlığına kavuşur,Süleyman'da evine,oyun oynadığı bahçesine...